برای عبدالباسط، قاری محبوب ایرانی ها، هم زمان با سالروز درگذشت او | سفیر کلام وحی

آزاده چشمه سنگی | شهرآرانیوز؛ مابین وسایل قدیمی خانه‌های ایرانی، درکنار نوار‌های کاست سخنرانی مرحوم کافی و حضرت امام خمینی (ره)، بی شک یک نوار کاست تلاوت قرآن با صدای عبدالباسط هم وجود دارد؛ همان نوار کاستی که بار‌ها در مدارس، سر صف‌های پیش از کلاس، پخش می‌شد و هر زمان می‌خواستیم سوره حمد و ضحی را با تلاوت بخوانیم، سعی می‌کردیم شبیه او باشیم؛ مرد مصری نام آشنایی که خودش وقتی شروع کرده بود به فراگیری تجوید قرآن، دلش می‌خواست یک قاری مشهور باشد شبیه منشاوی و خلیل الحصری و مصطفی اسماعیل. عبدالباسط که در قریه ارمنت، حوالی جنوب مصر به دنیا آمده بود، مثل خیلی پسربچه‌های دیگر دوست داشت در مسیر پدرش باشد.

پدرش، مدرس حفظ و تجوید بود. صدای خوبی داشت و عبدالباسط را حمایت کرد تا در ده سالگی حافظ کل قرآن باشد، ولی قاری شدن کار آسانی نبود. تمرین‌ها تمامی نداشت، اما شنیدن صوت استادان، می‌توانست به سبک او جهت بدهد تا لحن خودش را پیدا کند.

آن روزها، تنها منبع شنیداری قرآنِ قاریان مشهور، رادیو بود که نزدیک‌ترین رادیو به خانه عبدالباسط در قهوه خانه‌ای در سه کیلومتری خانه آن‌ها قرار داشت. دوشنبه‌ها و جمعه ها، عبدالباسط به شوق شنیدن نوای آسمانی شیخ رفعت و شیخ شعشاعی، با پای پیاده، خود را به نزدیک‌ترین رادیو می‌رساند و آن قدر در این مسیر رفت و آمد تااینکه در نوزده سالگی به مراسمی دعوت شد برای قرائت قرآن درمیان جمعیتی درخورتوجه؛ فرصتی ده دقیقه‌ای که به قاری جوان داده شد و با اعتمادی که به او شد، اجرای گوش نوازش با استقبال حاضران تا یک ساعت و نیم ادامه پیدا کرد.

بعد از این تجربه بود که راه برای حضور او در رادیوی مصر هموار شد و نامش بر سر زبان‌ها افتاد. به قاهره مهاجرت کرد و طوری درمیان مردم محبوب شد که تقاضا برای خرید رادیو در آن دوران به طرز چشمگیری افزایش پیدا کرد. ماه رمضان که می‌شد، عین یک هزاردستان مهاجر، هربار به خاک سرزمینی تازه قدم می‌گذاشت تا عطش گوش‌های مشتاق را از صوت گیرا و مدهوش کننده اش سیراب کند؛ صدایی که در رمضان‌های اندونزی، جمعیتی حدود ۲۵۰ هزار نفر را تا حوالی صبح روی پا نگه می‌داشت. زمانی هم در لس آنجلس شش نفر و در اوگاندا ۹۲ نفر را مسلمان کرد.

چه بسیار کسانی که روزی، جایی، اتفاقی با نوای روشن او برخورد و ردای اسلام به تن کردند، بی آنکه عبدالباسط بداند کِی، کجا و چگونه. او که توفیق تلاوت قرآن در مسجدالحرام مکه، مسجد نبوی مدینه، مسجدالاقصای قدس و مسجد ابراهیمی فلسطین را در عمر بابرکت خود تجربه کرد، به بزرگ‌ترین سفیر قرآن مشهور است و بیش از نیم قرن قرائت زیبایش در قالب‌های گوناگون، ثبت، ضبط و تکثیر شده است. عبدالباسط که تقلید را هرگز توصیه نمی‌کرد و به زیبایی ذات صدا عقیده داشت، خود مرجعی برای تقلید قاریان در طول سالیان سال شد. او شصت سال داشت که بر اثر بیماری دیابت و التهاب کبد از دنیا رفت و به سوی زیباترین اصوات عالم شتافت.